• Wysokość:38,3
• Średnica przodu:7,2
• Średnica tyłu:8,7

Opis

Tył posiada wystającą obwolutę po człej średnicy o grubości 2 mm

Historia     obiektu

Wyróżnić można: łuski karabinowe, pistoletowe, rewolwerowe, myśliwskie i działowe (artyleryjskie).

Łuskę wynalazł w 1812 roku Francuz szwajcarskiego pochodzenia, nazwiskiem Pauly. Stworzona przez niego łuska miała papierowe ścianki i mosiężne dno. Był to przełom w broni palnej, rozwiązujący problemy z ładowaniem broni odtylcowej i umożliwił znacznie szybsze ładowanie.

Łuski dzieli się według sposobu zapłonu spłonki, na trzy typy:

·         nabój typu Lefaucheux (lub: igłowy), wynaleziony w 1835 r. Kurek uderzał w znajdujący się z boku dna łuski pręcik, który detonował piorunian rtęci w spłonce. Dziś nieużywany.

·         nabój bocznego zapłonu. Piorunian był umieszczony tutaj wewnątrz kryzy łuski. Iglica broni uderzała punktowo na brzegu dna łuski. Bardzo popularny ze względu na niską cenę. Podstawowy nabój stosowany w sporcie strzeleckim .22LR. Używany także w wielu krajach (USA, Kanada, Rosja) do polowań i odstrzału małych szkodników.

·         nabój centralnego zapłonu. Piorunian znajduje się w środku dna łuski. Iglica uderza w łuskę centralnie. Dziś używany niemal we wszystkich rodzajach nabojów.

Z uwagi na materiał, łuski można podzielić na:

·         mosiężne – najczęściej spotykane i sposobne do wielokrotnego użytku

·         wykonane ze stopu aluminium, stalowe, a nawet z włókien sztucznych – wprowadzane przez niektóre wytwórnie na rynek cywilny – tańsze od mosiężnych, jednorazowe, najczęściej niskiej jakości.

Źródło: wikipedia

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: