Centrala telefoniczna
| Numer inwentarzowy | Czas powstania | Wymiary w cm. |
|---|---|---|
| IPRM/REG/5 | XX w. |
|
| Opis | Skrzynia prostokątna w obudowie drewnianej, front – metalowy z licznymi przyciskami i przełącznikami oraz tarczą numeryczną.
Na lewej, bocznej ściance numer inwentarzowy V-11 oraz metalowy haczyk na słuchawkę telefoniczną. Na prawej, bocznej ściance – korbka. |
Historia obiektu |
Centrala telefoniczna przekazana do muzeum przez Włodzimierza Augustyniaka.
Centrala była użytkowana w Urzędzie Gminy Mełgiew. Centrala telefoniczna – zespół urządzeń przeznaczony do łączenia abonentów sieci telekomunikacyjnej na czas wymiany informacji. Składa się ona z urządzeń komutacyjnych odpowiedzialnych za zestawianie połączeń telekomunikacyjnych i urządzeń pomocniczych gwarantujących prawidłową pracę centrali. Możemy podzielić je na analogowe i nowocześniejsze cyfrowe. Podział ten wynika z zasady działania i sposobu przetwarzania i przesyłania danych (informacji). Pierwsza centrala telefoniczna została uruchomiona w 1878 w New Haven. Centrala umożliwiała przeprowadzenie dwóch jednoczesnych rozmów telefonicznych. Początek rozwoju telefonii stanowił telefoniczny ruch ręczny, realizowany przez telefonistki central miejscowych, następnie central okręgowych, dalej międzymiastowych a następnie międzynarodowych. Im większy był zasięg tego ruchu, tym większa musiała być liczba telefonistek i central pośredniczących w tym połączeniu. Druga wojna światowa zniszczyła ok. 90% wszystkich sieci i central miejscowych w Polsce tak, że po 1945 roku łączność telefoniczną odbudowywano na nowo w oparciu o wyremontowane systemy sieci i central. Następnie odbudowę oparto na centralach z nowej produkcji krajowej. „Krokiem milowym” rozwoju telefonii było wdrożenie automatycznych central miejscowych. Centrale automatyczne przejęły wszystkie funkcje, które dotychczas spełniały telefonistki. Źródło: wikipedia, hismag |
Stan zachowania: |
dobry |
Opis dźwiękowy: |
brak |
Licencja: |
 Licencja CC BY 3.0 Polska |
Drukuj
