Kołchoźnik (głośnik radiowęzłowy)
Numer inwentarzowy | Czas powstania | Wymiary w cm. |
---|---|---|
IPRM/ETN/175 | XX w. |
|
Opis |
Głośnik z regulatorem natężenia
dźwięku, zamknięty w obudowie drewnianej, przód jest zabezpieczony gęsto plecioną lnianą siatką, wyposażony w przewód połączeniowy z wtyczką, który ma długość 51 cm, nie posiada pleców i środek dość mocno uszkodzony. |
Historia obiektu |
Kołchoźnik – głośnik, obudowany drewnem, wyglądem przypominał prawdziwy radioodbiornik, był zawieszany na ścianie i podłączony do radiowęzłowej sieci oplatającej miasto oraz przyległe wioski. W ten sposób, równolegle z powszechną elektryfikacją wsi, postępowała kablowa „radiofonizacja”. Kołchoźnik wisiał prawie w każdym domu.
Kołchoźnik przywędrował do Polski Ludowej z ZSRR, stał się pierwszym sposobem na komunikację władzy z ludem. Władza poprzez kołchoźniki przestrzegała, groziła i informowała. Po zakończeniu II wojny światowej, wraz z rozpoczęciem w Polsce radiofonizacji kraju, już w 1945 r. uruchomiono produkcję potrzebnych w tym celu głośników, a największym producentem była Fabryka Głośników i Megafonów we Wrześni, w późniejszych latach oznaczona kryptonimem T-10. Obudowy produkowane były ze sklejki, z masy papierowo-drzewnej a nawet z gipsu, wzmocnionego papierem i płótnem. W latach 50. XX wieku do grona producentów dołączyła Wytwórnia Figur Wystawowych z Gostynia. Źródło: http://wrzesnia.info.pl, Mieczysław Hutnik, Tadeusz Pachniewicz, Zarys historii polskiego przemysłu elektronicznego do 1985r, Warszawa 1994. |
Stan zachowania: |
zły |
Opis dźwiękowy: |
brak |
Licencja: |
Licencja CC BY 3.0 Polska |