Kołchoźnik (głośnik radiowęzłowy)

Numer inwentarzowy Czas powstania Wymiary w cm.
IPRM/ETN/175 XX w.
  • Wysokość: 26,2
  • Szerokość: 29,9
  • Głębokość/długość: 15,5 (dół) 13 (góra)

Opis

Głośnik z regulatorem natężenia

dźwięku, zamknięty w obudowie drewnianej, przód jest zabezpieczony gęsto plecioną lnianą siatką, wyposażony w przewód połączeniowy z wtyczką, który ma długość 51 cm, nie posiada pleców i środek dość mocno uszkodzony.

Historia     obiektu

Kołchoźnik – głośnik, obudowany drewnem, wyglądem przypominał prawdziwy radioodbiornik, był zawieszany na ścianie i podłączony do radiowęzłowej sieci oplatającej miasto oraz przyległe wioski. W ten sposób, równolegle z powszechną elektryfikacją wsi, postępowała kablowa „radiofonizacja”. Kołchoźnik wisiał prawie w każdym domu.

Kołchoźnik przywędrował do Polski Ludowej z ZSRR, stał się pierwszym sposobem na komunikację władzy z ludem. Władza poprzez kołchoźniki przestrzegała, groziła i informowała.

Po zakończeniu II wojny światowej, wraz z rozpoczęciem w Polsce radiofonizacji kraju, już w 1945 r. uruchomiono produkcję potrzebnych w tym celu głośników, a największym producentem była Fabryka Głośników i Megafonów we Wrześni, w późniejszych latach oznaczona kryptonimem T-10.

Obudowy produkowane były ze sklejki, z masy papierowo-drzewnej a nawet z gipsu, wzmocnionego papierem i płótnem. W latach 50. XX wieku do grona producentów dołączyła Wytwórnia Figur Wystawowych z Gostynia.

Źródło: http://wrzesnia.info.pl, Mieczysław Hutnik, Tadeusz Pachniewicz, Zarys historii polskiego przemysłu elektronicznego do 1985r, Warszawa 1994.

Stan zachowania:

zły

Opis dźwiękowy:

brak

Licencja:

ccLicencja CC BY 3.0 Polska