Kufer (skrzynia) (1)

Numer inwentarzowy Czas powstania Wymiary w cm.
IPRM/ETN/64 XX w.
  • Wysokość: 62
  • Szerokość: 108
  • Głębokość: góra: 63, dół: 55

Opis

Wykonany z drewna ciemnobrązowego z metalowymi okuciami

Wieko o krawędziach otoczonych z trzech stron profilowaną listwą, z czwartej strony umocowane jest do tylnej ściany na prostych pasowych trzech zawiasach kowalskiej roboty Po bokach metalowe czarne uchwyty, jeden urwany.

Drewno zniszczone przez korniki.

Historia

Ofiarował Henryk Grela z Mełgwi.

Kufry to ozdobne skrzynie starannie i mocno zbudowane tak, że można było zamykać na klucz.

W kufrach przechowywano odzież, w którą członkowie rodziny ubierali się w dni świąteczne.

Najbardziej powszechne wśród kufrów są podstawy dwudzielne. Taką podstawę dwudzielną mają m. in. skrzynie z Rzeszowszczyzny, z Wielkopolski i z Lubelszczyzny. Najczęściej podstawy dwudzielne mają krawędzie boczne wycięte esowato.

Skrzynie i kufry, jako sprzęt schówkowy, należą do grupy najbardziej dekoracyjnych mebli ludowych. Skrzynie i kufry ludowe, jako meble będące efektem pracy wiejskiego cieśli lub stolarza, zakwalifikowano do sprzętów gospodarstwa domowego i uznano za jeden z ważnych elementów wyposażenia wiejskiej izby.

Do przechowywania odzieży odświętnej, różnych tkanin i bielizny pościelowej służyła skrzynia. Na przełomie XIX i XX w. obok skrzyń pojawiły się kufry z wypukłym wiekiem, malowane najczęściej na jednolity – zielony lub brązowy – kolor, wzbogacone żelaznymi okuciami. Z początkiem XX w. jedne i drugie zostały wyparte przez jedno i dwudrzwiowe szafy.

Źródło: Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego, Fryś – Pietraszkowa E., Ludowe kufry okuwane, „Polska Sztuka Ludowa” 1959 r.,

Stan zachowania:

dobry

Opis dźwiękowy:

      kufer

– mówi pan Adam Augustyniak

Licencja:

ccLicencja CC BY 3.0 Polska