• Wysokość: –
• Szerokość: –
• Głębokość/długość: –

Opis

Historia     obiektu

Składa się z 3 zespołów roboczych: podającego, wciągająco-zgniatającego i rozdrabniającego (ze względu na jego rodzaj sieczkarnie dzielą się na bębnowe i toporowe).

Sieczkarnia składa się z:

– koryta – zwykle drewnianego, w którym układa się cięte surowce;

– zespołu podającego – zwykle składającego się z dwóch walców o zębatej powierzchni, górny jest dociskany do przesuwanego surowca dźwignią z obciążnikiem;

– zespołu tnącego – zwykle to para noży tnąca surowiec;

– zespołu napędzającego – to zwykle korba do ręcznego obracania przez człowieka lub kuta końcówka do podłączenia do kieratu;

– koła zamachowego.

Długość ciętej sieczki można regulować, najczęściej w granicach 5-80 mm.

Historia:

Sieczkarnie pojawiły się w XIX wieku i wyparły ręczne narzędzia podobne do kosy służące do robienia sieczki zwane rzezakiem.

Wyróżniamy sieczkarnie: samojezdne, polowe, przyczepiane do ciągnika, albo stacjonarne napędzane ręczne korbą, kieratem lub silnikiem elektrycznym. Mogą być też częścią kombajnu. Największą wydajność i oszczędność czasu zapewniają sieczkarnie samojezdne.

Źródło: encyklopedia PWN, Moszyński K. – Kultura ludowa Słowian. cz 1. 1929 r.

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: