• Wysokość: –
• Szerokość: 24/17
• Głębokość/długość: 76

Opis

Siedzisko ławki wykonane ze struganej deski o kształcie owalnym  z obustronnymi wcięciami na środku (zwężenie). 4 nóżki kwadratowe o wysokości 37 cm, mocowane do siedziska bez gwoździ. Do siedziska przymocowany jest zacisk o wysokości 38 cm składający się z 2 deseczek, część ruchoma zacisku jest przymocowana na dwa metalowe zawiasy. Do regulacji siły zacisku służy duże, metalowe pokrętło na śrubie. Drewno ma liczne ślady po kornikach.

Historia

Rymarze byli rzemieślnikami szczególnie cenionymi i poszukiwanymi na wsi. Zajmowali się wyrobem i naprawą uprzęży. Z odpowiednio wyprawionej skóry wytwarzali części uprzęży: szoty, półszory, chomąta, lejce, uzdy i naszelniki, rzemienie do batów i cepów oraz pasy pędne do lokomobili i innych maszyn. W miastach szyli także skórzane części rynsztunku wojennego, smycze, teki, walizki itd. Podobnie jak garbarze, szewcy i kuśnierze mieli prawo garbowania skór.

Początkowo rymarze osiedlali się głównie w miastach. Tam bowiem znajdowali odbiorców swoich wyrobów: drużynę królewską, rycerstwo przebywające w otoczeniu króla, bogate mieszczaństwo, kupców.
W końcu XIV wieku w Krakowie działały 44 warsztaty rymarskie, w Poznaniu 32. Przed drugą wojną światową urzędowe spisy wymieniały 4893 rymarzy i siodlarzy. Upadek rzemiosła rozpoczął się po 1946 roku, kiedy to wydano dekret koncesjonujący garbarstwo i wyprawę skór. Jednocześnie zaczęły pojawiać się na wsi w dużych ilościach tanie wyroby fabryczne. Ostatni zakład zakończył pracę w 1986 roku, a ostatnim zamówieniem było naprawa starej uprzęży.
Na wsi rymarze pojawili się na przełomie XVI i XVII wieku w okresie rozkwitu gospodarki folwarcznej. Byli zatrudniani przez właścicieli ziemskich do pracy na potrzeby dworu.
W drugiej połowie XIX wieku, w związku ze znacznym polepszeniem się sytuacji materialnej, chłopi zaczęli masowo korzystać z produkcji rymarskiej. W XX wieku obok gospodarstw folwarcznych i chłopskich poważnymi klientami rymarzy były wędrujące tabory cygańskie.
Warsztat rymarza był skromny, składał się z imadła osadzonego w ławie tzw. konika rymarskiego, ławek do szycia pasów, noży do cięcia skóry, różnych typów dziurkaczy do wyrabiana otworów, igieł rymarskich i szydeł. Wraz z mechanizacją zawodu stosowano maszyny szwalnicze do szycia galanterii skórzanej. Rymarze wyprawiający skóry mieli także potrzebne narzędzia garbarskie.
Najpopularniejszym i najbardziej poszukiwanym na wsi wyrobem rymarskim były uprzęże dla koni i bydła rogatego.
Rymarzom okazywano na wsi stosunkowo dużo szacunku. Wykonywali odmienne w stosunku do społeczności wiejskiej zajęcia, nie utrzymywali się z rolnictwa oraz posiadali większy niż chłopi majątek. Mieszkali najczęściej poza wsią w małych miasteczkach i byli kojarzeni z cieszącymi się większym uznaniem fachowcami miejskimi. Rymarstwo należy do zanikających zawodów rzemieślniczych.

Źródło: Zbigniew Skuza, Ginące zawody w Polsce, Warszawa 2008 r.

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: